مخفف "Routing Information Protocol." RIP یک پروتکل (Protocol) است که توسط روتر (Router) برای تبادل اطلاعات مسیریابی در شبکه (Network) استفاده می‌شود. توابع اصلی آن عبارتند از: 1) تعیین کارآمدترین راه برای مسیریابی داده (Data) در شبکه و 2) جلوگیری از حلقه های مسیریابی.
RIP یک جدول مسیریابی را حفظ می کند که همه روترهای قابل دسترسی را در داخل فهرست می کند. یک شبکه. هر روتر از این جدول برای تعیین کارآمدترین راه برای مسیریابی داده ها استفاده می کند. RIP شامل مسیریابی بردار فاصله است که بهترین مسیر را بر اساس جهت و فاصله بین روترها محاسبه می کند. هر بسته (Packet) به مسیریاب‌های مناسب ارسال می‌شود تا زمانی که بسته به مقصد خود برسد.
RIP همچنین با محدود کردن تعداد "Hop" بین مبدا و مقصد، از حلقه‌های مسیریابی بی‌پایان جلوگیری می‌کند. هر بار که یک بسته از یک روتر به روتر دیگر ارسال می شود، یک پرش ثبت می شود. حداکثر تعداد پرش های مجاز توسط RIP 15 است. اگر تعداد پرش به 16 برسد، RIP تعیین می کند که مقصد قابل دسترسی نیست و انتقال پایان یافته است.
سه نسخه مختلف از RIP وجود دارد:
< ol>را پشتیبانی می‌کند. توجه: اکثر شبکه‌های مدرن از روش‌های مسیریابی جدیدتری استفاده می‌کنند، مانند ابتدا کوتاهترین مسیر را باز کنید (OSPF) (ابتدا کوتاهترین مسیر را باز کنید)، به جای RIP برای مسیریابی داده ها.
تعریف پروتکل اطلاعات مسیریابی (RIP) در این صفحه یک تعریف پایه نگاشته شده توسط تک بورد است. اگر مایل به ارجاع به این صفحه یا استناد به این تعریف هستید، با شرط درج لینک به این صفحه می توانید از این محتوا استفاده کنید.
هدف تک بورد توضیح اصطلاحات کامپیوتری به روشی است که به راحتی قابل درک باشد. ما برای سادگی و دقت با هر تعریفی که منتشر می کنیم تلاش می کنیم. اگر بازخوردی درباره تعریف پروتکل اطلاعات مسیریابی (RIP) دارید یا می‌خواهید یک اصطلاح فنی جدید پیشنهاد کنید، لطفاً با ما تماس بگیرید.
آیا می خواهید اصطلاحات فنی بیشتری یاد بگیرید؟ در خبرنامه روزانه یا هفتگی مشترک شوید و شرایط و آزمون های ویژه را در ایمیل خود تحویل بگیرید.