مخفف "ارتباطات میدان نزدیک" است. NFC یک فناوری کوتاه برد بي سيم (Wireless) است که ارتباط ساده و ایمن بین دستگاه های الکترونیکی را امکان پذیر می کند. ممکن است به تنهایی یا در ترکیب با سایر فناوری‌های بی‌سیم مانند بلوتوث (Bluetooth) استفاده شود.
محدوده ارتباطی NFC تقریباً 10 سانتی‌متر است. با این حال، می توان از آنتن برای افزایش برد تا 20 سانتی متر استفاده کرد. این برد کوتاه عمدی است، زیرا تنها با اجازه دادن به دستگاه‌ها برای برقراری ارتباط در نزدیکی یکدیگر، امنیت را فراهم می‌کند. این NFC را برای تراکنش‌های ایمن، مانند پرداخت‌های بدون تماس در باجه تسویه‌حساب، ایده‌آل می‌کند.
کاربردهای بسیار دیگری نیز برای NFC وجود دارد. مثال‌ها عبارتند از:
NFC اغلب به عنوان جایگزینی برای کد کیوآر (QR Code) در نظر گرفته می شود که نیاز به اسکن یک کد مربعی با دستگاه شما دارد. هر دو فناوری برای تراکنش‌های با برد کوتاه طراحی شده‌اند، اما اسکن کد QR به دوربین نیاز دارد، در حالی که ارتباطات NFC به یک تراشه ارتباطی نزدیک میدان نیاز دارد. ارتباط NFC مسلماً ساده‌تر است زیرا نیازی به اسکن دستی چیزی با دستگاه خود ندارید. علاوه بر این، NFC ارتباط دو طرفه را فراهم می کند، در حالی که اسکن یک کد QR یک تراکنش یک طرفه است.
توجه: از آنجایی که محدوده NFC تنها به چند سانتی متر محدود است، برای نقل و انتقالات و معاملات. برای ارتباطی که به زمان یا مسافت بیشتری نیاز دارد، ممکن است از فناوری NFC Connection Handover برای انتقال اتصال به بلوتوث استفاده شود.
تعریف ارتباط میدان نزدیک (NFC) در این صفحه یک تعریف پایه نگاشته شده توسط تک بورد است. اگر مایل به ارجاع به این صفحه یا استناد به این تعریف هستید، با شرط درج لینک به این صفحه می توانید از این محتوا استفاده کنید.
هدف تک بورد توضیح اصطلاحات کامپیوتری به روشی است که به راحتی قابل درک باشد. ما برای سادگی و دقت با هر تعریفی که منتشر می کنیم تلاش می کنیم. اگر بازخوردی درباره تعریف ارتباط میدان نزدیک (NFC) دارید یا می‌خواهید یک اصطلاح فنی جدید پیشنهاد کنید، لطفاً با ما تماس بگیرید.
آیا می خواهید اصطلاحات فنی بیشتری یاد بگیرید؟ در خبرنامه روزانه یا هفتگی مشترک شوید و شرایط و آزمون های ویژه را در ایمیل خود تحویل بگیرید.