4G مجموعه ای از نسل چهارم فناوری های داده سلولی است. موفق به تری جی (3G) می شود و "IMT-Advanced" یا "International Mobile Telecommunications Advanced" نیز نامیده می شود. 4G در اوایل سال 2005 در کره جنوبی با نام وایمکس (WiMAX) در دسترس قرار گرفت و در چند سال آینده در چندین کشور اروپایی عرضه شد. در سال 2009 در ایالات متحده در دسترس قرار گرفت و Sprint اولین حاملی بود که شبکه سلولی 4G را ارائه کرد.
همه استانداردهای 4G باید با مجموعه‌ای از مشخصات ایجاد شده توسط اتحادیه بین‌المللی مخابرات مطابقت داشته باشند. برای مثال، تمام فناوری‌های 4G باید حداکثر سرعت انتقال داده را حداقل 100 مگابیت در ثانیه (Mbps) ارائه دهند. در حالی که سرعت واقعی دانلود (Download) و بارگذاری (Upload) ممکن است بر اساس قدرت سیگنال و تداخل بي سيم (Wireless) متفاوت باشد، نرخ انتقال داده 4G در واقع می تواند از نرخ کابل مودم (Cable Modem) پیشی بگیرد. و اتصالات دی اس ال (DSL).
مانند 3G، استاندارد 4G واحدی وجود ندارد. در عوض، ارائه دهندگان تلفن همراه مختلف از فناوری های مختلفی استفاده می کنند که با الزامات 4G مطابقت دارد. به عنوان مثال، WiMAX یک فناوری محبوب 4G است که در آسیا و اروپای شرقی استفاده می‌شود، در حالی که LTE (تکامل طولانی مدت) در اسکاندیناوی و ایالات متحده محبوب‌تر است.
تعریف فورجی (4G) در این صفحه یک تعریف پایه نگاشته شده توسط تک بورد است. اگر مایل به ارجاع به این صفحه یا استناد به این تعریف هستید، با شرط درج لینک به این صفحه می توانید از این محتوا استفاده کنید.
هدف تک بورد توضیح اصطلاحات کامپیوتری به روشی است که به راحتی قابل درک باشد. ما برای سادگی و دقت با هر تعریفی که منتشر می کنیم تلاش می کنیم. اگر بازخوردی درباره تعریف فورجی (4G) دارید یا می‌خواهید یک اصطلاح فنی جدید پیشنهاد کنید، لطفاً با ما تماس بگیرید.
آیا می خواهید اصطلاحات فنی بیشتری یاد بگیرید؟ در خبرنامه روزانه یا هفتگی مشترک شوید و شرایط و آزمون های ویژه را در ایمیل خود تحویل بگیرید.